Boże Mój 1995 r.
Przypuszczam, że to własny tekst mojej kochanej matki, bo pisała wiersze, ale nie mam pewności. Wypowiadała tę modlitwę często w mojej obecności, ale też podsłuchiwałem, jak modliła się w drugim pokoju. Zawsze z takim żarem, błaganiem w głosie i zarazem wiarą, że prośba będzie spełniona. We mnie natomiast kłębiła się zawsze heretycka myśl, do której bałem się przyznać, że po takiej modlitwie Bogu nawet nie wypadałoby odmówić. No i po co Go tak błagać, kiedy On taki dobry? Matka znała dużo wierszy na pamięć i zawsze mnie i mojej siostrze je deklamowała. Z pewnością za sprawą mojej matki skłaniam się nie tylko ku czytaniu poezji na głos, ale też ku recytacji tekstu. Ileż więcej wtedy radości z lektury! Wydaje mi się też, że marzy o tym każdy autor.
Boże mój, dla dziatek mych
Kromę jasnego słonka daj mi
I pozwól mi wypłakać ich wszystkie przyszłe łzy
I pozwól mi twarzyczki ich ustroić rumianą krasą
I uśmiechem
I niechaj gardzą grzechem.
I jeszcze jedną prośbę do Twych dalekich ślę nieb
Kiedy rączyny drobne sięgną po chleb
Niechaj go zawsze znajdą
O wiekuisty Boże.
