Rozwichrz włosy
jako i ja rozwichrzam 2012 r.

Tekst poniższy miał oczywiście przeznaczenie kro-tochwilne i wygłosiłem go artyście na zakończenie jego koncertu. Choć z dużym przymrużeniem oka, to jednak mam wrażenie, że treść świadczy o zrozumie-niu dusz. Przyjaźnie pojawiają się rzadko, a jak się
pojawią,  potrafią  mieć  żywot  motyla.
Ten  wierszyk  dedykuję  kruchej  przyjaźni.

---

Drogi Przyjacielu
Pośród dróg przyjaźni wielu
Twoją drogę chcę tu dziś wyróżnić
Jeśli talent, jeśli sztuka, wiersz czy miłość
Jeśli jakieś coś, co się jeszcze nie odkryło
Wpisuj druhu w przestrzeń naszych próżni.

Bylejakość nam rozwiercasz
Serca nasze nam rozsercasz
Do rozmiarów serc gigantów i serc potęg
śmieszysz, tumanisz i wzruszasz
Dusze nasze nam rozduszasz
W sposób – by reagowały grzmotem.

Błyskawicą, zorzą, deszczem
Tęczą, wiatrem, czym tam jeszcze
Artystyczny implantuj nam chaos
Śpiewaj, mów i krzycz jak krzyczysz
By ze sztuką się handryczyć
I by sztuce
krzyczeć ciągle: „Mało, mało!”
Rzuć się na nas omam, ściśnij
I wyciśnij sok Twej wiśni
Byśmy w gorąc Twych afektów wczuli się
Szamocz, muskaj, szarp i szalej
Męcz nas ręcznie
No i – nalej!
No i w mordę
No i widzisz
Nie jest źle.

Dusza śpiewa
Usta bolą
Nalej, nalej
Z coca-colą!
Rozwichrz włosy
Jako i ja rozwichrzam
Czar w Twej pieśni
Maj we włosach
Urok bandy Dionizosa
Nasza banda
Wcale nie jest lichsza!